Όταν είδα για πρώτη φορά φωτογραφίες από το έργο «Σκελετοί στο ντουλάπι» του Klaus Pichler, ήμουν συγκλονισμένη. Κάποιος έκανε κάτι, το οποίο εγώ και σίγουρα πολλοί από τους συναδέλφους μου έχουν συχνά σκεφτεί: κάποιος θα έπρεπε να το φωτογραφήσει AYTO. Οι όμορφες και παράλογες συνθέσεις που προκύπτουν όταν συναντηθούν οι συλλογές και η καθημερινή εργασία σε ένα μουσείο. Προσεκτικά, ζήτησα από τον φωτογράφο από τη Βιέννη αν μας επιτρέπεται να δημοσιεύσουμε ένα κείμενο και μερικές φωτογραφίες από το έργο. Η απάντηση ήταν πολύ θετική: όχι μόνο αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα, αλλά θα μας έγραφε κι ένα κείμενο για το πώς ήταν να συνεργάζεται με τους επιμελητές στα μουσεία! Απολαύστε το!

Περισσότερα από τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από το πρώτο ραντεβού για τη σειρά φωτογραφιών μου «Σκελετοί στο ντουλάπι» στα μη δημόσια μέρη του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης. Παρ’όλα αυτά, μπορώ να θυμηθώ το πρώτο μου ταξίδι στα υπόγεια, τις αποθήκες και τους αποθηκευτικούς χώρους του μουσείου σαν να ήταν χθες.

Μερικά λόγια για την προσωπική μου ιστορία: μεγάλωσα στην ύπαιθρο, και κάθε φορά που η οικογένειά μου έκανε ένα ταξίδι στη Βιέννη, επέμενα να επισκεφθούμε το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Το γεγονός λοιπόν ότι ως ενήλικας είχα την άδεια να τραβήξω φωτογραφίες στους «ιδιωτικούς» χώρους του μουσείου έχει κάποιο είδος συναισθηματικής αξίας.

Πίσω στο θέμα: η πρώτη επίσκεψη στα παρασκήνια ήταν συναρπαστική. Σκεφτείτε παιδικές αναμνήσεις από επισκέψεις σε εκθέσεις, σκεφτείτε την ταινία «Νύχτα στο Μουσείο» ή την Κιβωτό του Νώε με τις πόρτες της να έχουν μόλις ανοίξει. Ζώα δίπλα σε ζώα, ώμο με ώμο, παγωμένα στις ενέργειές τους, νεκρά, αλλά και ζωντανά ωστόσο. Και ανάμεσα σε αυτά: οι επιμελητές, οι οποίοι με καθοδηγούσαν μέσω των ταρυχευμένων κοπαδιών με μεγάλη γνώση και εξοικειωμένοι με κάθε γωνιά των γιγάντιων εγκαταστάσεων αποθήκευσης. Χωρίς αυτούς, κατά πάσα πιθανότητα θα εξακολουθούσα να είμαι στο υπόγειο του μουσείου, χαμένος στους ευρύχωρους διαδρόμους.

Είναι ακόμα ζωντανή στη φαντασία μου η εικόνα, με πόση προσδοκία ξεκλείδωναν τις πόρτες ενός δωματίου στο οποίο δεν είχαμε ξαναμπεί πριν, γνωρίζοντας τα αξιοθέατα που μας περίμεναν πίσω από τις πόρτες. Θυμάμαι, επίσης, πόσο γρήγορα απαντούσαν οι επιμελητές σε όλες τις ερωτήσεις μου, ανεξάρτητα από το πόσο λεπτομερείς ήταν αυτές, καθώς και τον σχετικό ενθουσιασμό τους. Είχα συχνά την εντύπωση ότι οι επιμελητές είχαν δημιουργήσει μια πολύ στενή σχέση με τα εκθέματα και απολάμβαναν το χρόνο ανάμεσα στην «οικογένειά» τους, μερικές φορές τέσσερα επίπεδα κάτω από το έδαφος.
Ήμουν εντυπωσιασμένος από την υπερηφάνεια των επιμελητών για ένα συγκεκριμένο έκθεμα, όπως για παράδειγμα μια αντιλόπη του είδους Blue Buck, το οποίο έχει εξαφανιστεί εδώ και πολύ καιρό και υπάρχει μόνο ως μια χούφτα εκθεμάτων σε όλο τον κόσμο. Ή από την προθυμία ορισμένων συνταξιούχων επιμελητών, οι οποίοι περνούσαν εθελοντικά το χρόνο τους με την ανακαίνιση των συλλογών διατηρημένων φυτών του βοτανικού τμήματος.
Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ολόκληρη η σειρά φωτογραφιών μου θα είχε μόνο το μισό μέγεθος, αν δεν έπαιρνα χίλιες συμβουλές και προτάσεις από τους επιμελητές σχετικά με το πού να ψάξω για ειδικά εκθέματα ή πού να βρω φωτογενείς γωνιές του μουσείου. Και χρησιμοποιώ τώρα την ευκαιρία να γράψω ένα κείμενο που απευθύνεται στους επιμελητές για να πω ένα θερμό «ευχαριστώ» στους επιμελητές που με καθοδήγησαν κατά τη διάρκεια του έργου μου.

Klaus Pichler

Το βιβλίο «Σκελετοί στο ντουλάπι», με φωτογραφίες από τον Klaus Pichler και κείμενα από τους Klaus Pichler, Julia Edthofer και Herbert Justnik, θα κυκλοφορήσει στις 15 Ιουνίου 2013 σε αγγλική έκδοση 750 αντιτύπων (αριθμημένων με το χέρι), με σκληρό εξώφυλλο και σκληρόδετο, 112 σελίδες, 63 φωτογραφίες. Τιμή: € 30, – συν ΦΠΑ.
Μπορεί να παραγγελθεί μέσω της ιστοσελίδας του Klaus Pichler.

Μετάφραση: Γεωργία Φλούδα